Μια αναζήτη ζωγραφικής έκφρασης

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου του Γιάννη Κορίνθιου «Οι Έλληνες της Νάπολης και της Νότιας Ιταλίας από το δέκατο πέμπτο στον εικοστό αιώνα», ο καλλιτέχνης Adolfo Capuano παρουσίασε τέσσερα εργα του:
– Αφροδίτη, κομμάτι (Λάδι σε ξύλο, πηλό και μέταλλο) 2011
– Ελένη Ανδρομάχη Οδυσσέας Τηλέμαχος (Λάδι σε ξύλο) 2012
– Ακρόπολη (Λάδι σε χαρτόνι και ταινία, μελαμίνη) 2012
– Στοά στο Σάννιο (Λάδι σε χαρτόνι, μελαμίνη) 2012
Η κλασική εποχή που αναφέτεται στα έργα, εμπλουτίζεται απο ορισμένες λογοτεχνικές αναφορές. Πιο σημαντικό, όμως, είναι η εσωτερίκευση μέσα και πέρα από τα όρια της συνειδητοποίησης, των ελληνικών γονιδίων που διαπερνώντας τον τόπο του νότου, και ειδικά της Νεάπολης, απορροφούνται από τα οικογενειακά και τα κοινωνικά πρότυπα, τη συμμετοχή των αστικών χώρων, από τον πλούτο της μνήμης που απο συλλογική γίνεται ατομική: αρχιτεκτονικές, θεοί, πρόσωπα, όλοι παρόντες στη συλλογική φαντασίωση, αλλά και αποσπασμένοι απο την ανεξιχνίαστη ψυχή του καλλιτέχνη.

Το Γιατί και το Πώς
Πρώτα απ΄όλα, ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας, οτι η τεχνική μαεστρία χρησιμεύει μόνο για να ικανοποιήσει: το πραγματικό μέτρο έκβασης είναι το ψυχικό βάθος που ανιχνεύεται, είτε προβάλλοντας είτε αποκρύβοντας.
Για το λόγο αυτό, υλικά και σχήματα ελέγχονται για να μην δημιουργούν ψευδαίσθηση και περισπασμό από την ουσία του μηνύματος.
Η φυσιολογική πράξη της παραγωγής εικόνων/συμβόλων επιτυγχάνεται μέσω του διαλόγου, σε μια κατάσταση (ασταθούς) ισορροπίας, όπου η πρόταση του έργου στον παρατηρητή, ως περαιτέρω πράξη σχέσεως, κατευθύνεται προς νέες τάσεις.
Σε αυτή τη γραμμή βρίσκονται τα πειράματα της “αναβαλλόμενης συνεργασίας”, όπου προβάλλεται μια διαφορετική αντίληψη, προσωπική και όχι ιδιοκτησιακή, της καλλιτεχνικής παραγωγής.
Η απόλυτη ελευθερία έκφρασης είναι μια φιλοδοξία που καθιστά νόμιμη την συνύπαρξη διαφορετικών τρόπων έκφρασης.

Βιογραφικό σημείωμα
Ο Adolfo Capuano γεννήθηκε στο Pozzuoli το 1960. Ζει και εργάζεται μεταξύ Caserta και Cervino.
Ήταν μαθητής του μαέστρου Claudio Indiveri και από την εφηβεία του ασχολείται με την έρευνα ζωγραφικής έκφρασης.
Η νεανική του εκπαίδευση πραγματοποιήθηκε μέσω μιας εικονιστικής άσκησης των παραδοσιακών τεχνικών, τις οποίες, βαθιά εσωτερικευμένες, συνεχίζει να χρησιμοποιεί μεχρι σήμερα.
Μόνο πρόσφατα έχει ενισχυθεί η εκθεσιακή του δραστηριότητα.
Μεταξύ των πρόσφατων εκθέσεων, οι συλλογικές “Free Trip” (2007), “Bajos Fest” (2011), και η προσωπική “Tratti-Ritratti” (2012, από κοινού με τον καλλιτέχνη και δια βίου φίλο Peppe Bianco).